W dniu 22 marca 2017 roku minęła pierwsza rocznica śmierci Pana Profesora Jana Romana Starcka. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Pyrach. Pana Profesora oprócz rodziny pożegnały władze Uczelni i Wydziału Ogrodnictwa, Biotechnologii i Architektury Krajobrazu, liczne grono byłych studentów, współpracownicy z Katedry, przyjaciele i znajomi. Pochowany został w dniu 4 kwietnia w grobie rodzinnym na cmentarzu w Pyrach.

Profesor Jan Roman Starck urodził się we Lwowie 11 sierpnia 1926 roku w rodzinie ogrodników z rolniczymi tradycjami od kilku pokoleń. W 1938 roku ukończył szkołę powszechną Braci Szkolnych im. św. Józefa we Lwowie. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa w 1941 roku uczył się w trybie tajnego nauczania w szkole handlowej. Po wojnie kontynuował naukę w wieczorowym Liceum dla Dorosłych w Gnieźnie. Maturę zdał w liceum w Poznaniu w 1947 roku, a następnie został przyjęty na Wydział Ogrodniczy SGGW. Studia ukończył w 1951 roku i został zatrudniony w Katedrze Uprawy i Nawożenia Roli na Wydziale Ogrodniczym SGGW.

We wrześniu 1951 roku ożenił się z koleżanką z roku Zofią Turnowską, która od 1951 roku do przejścia na emeryturę pracowała w Katedrze Fizjologii Roślin SGGW.

W ciągu 66 lat małżeństwa dochowali się syna Wojciecha, czwórki wnuków oraz dwunastu prawnuków. W 1961 roku J.R. Starck obronił pracę doktorską, w 1966 habilitował się, a w 1989 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.

Pan Prof. J. R. Starck był wybitnym naukowcem, współtwórcą nowoczesnego żywienia mineralnego roślin ogrodniczych w Polsce. Tematyka prac badawczych Profesora dotyczyła fizjologicznych funkcji boru oraz pobierania składników mineralnych, ich dostępności dla roślin w różnych typach gleb, przydatności torfu, kory i trocin do uprawy roślin szklarniowych, oraz wpływu różnego poziomu i stosunków składników mineralnych na plonowanie warzyw i roślin ozdobnych.

Był on autorem lub współautorem 84 prac z zakresu fizjologii i nawożenia roślin ogrodniczych, w tym 30 oryginalnych prac naukowych, 6 książek i skryptów, oraz kilkudziesięciu prac popularnonaukowych.

Pan Profesor był wybitnym pedagogiem, wieloletnim nauczycielem akademickim Wydziału Ogrodniczego SGGW, wychowawcą wielu pokoleń kadr naukowych i młodzieży akademickiej. Na jego wkładach sala była zawsze pełna studentów.

Na uczelni Pan Profesor pełnił wiele funkcji: w latach 1967-1969 był prodziekanem Wydziału Ogrodniczego, w latach 1982-1984 był kierownikiem Studium Doktoranckiego na Wydziale Ogrodniczym, a w latach 1982-1994 kierownikiem Katedry Uprawy Roli i Nawożenia Roślin Ogrodniczych.

Pan Profesor był członkiem wielu Organizacji i Towarzystw Naukowych: Polskiego Towarzystwa Botanicznego (od 1952 roku), Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego (od 1955 roku), Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ogrodnictwa ‒ przewodniczącym Komisji Szkoleniowej Zarządu Głównego (od 1964 roku), następnie przez 18 lat sekretarzem generalnym i przewodniczącym Komisji Zarządu Głównego ds. Specjalizacji Zawodowej Inżynierów,  a od 1995 roku ‒ członkiem honorowym SITO.

Pan Profesor był wieloletnim członkiem Stowarzyszenia Wychowanków Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

Od 1972 roku był również członkiem: Komitetu Nauk Ogrodniczych PAN ‒  przewodniczącym Zespołu Torfowego (1972-1998), członkiem honorowym (od 1999 roku), Międzynarodowego Towarzystwa Nauk Ogrodniczych (od 1973 roku), Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1983 roku) i przewodniczącym Sekcji Rolnej VI Wydziału Nauk Technicznych tego Towarzystwa (od 1997 roku), Polskiego Towarzystwa Nauk Ogrodniczych (od 1989 roku), Rosyjskiej Akademii Przyrodoznawstwa (od 2000 roku).

W latach 1965-1998 Profesor Starck był redaktorem serii “Ogrodnictwo” Zeszytów Naukowych SGGW, obecnie Annals of Warsaw Agricultural University, series Horticulture, członkiem rady redakcyjnej amerykańskiego czasopisma Communications In Soil Sciences and Plant Analysis (1977-1999), oraz rady redakcyjnej Folia Horticulturae.

Profesor Jan Roman Starck za swoją pracę był wielokrotnie odznaczany, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975), Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą odznaką NOT (1976), oraz wyróżniony Odznaką Honorową „Za Zasługi dla SGGW”.

Po przejściu na emeryturę Profesor był nadal bardzo aktywny zawodowo. Brał czynny udział w seminariach w Katedrze. Hobby Profesora i Jego Żony prof. Zofii Starck były spływy kajakowe i wycieczki górskie w Tatrach, na które zabierał swoje ukochane wnuki. Bardzo je kochał i z wielką radością o nich opowiadał.

Był zawsze uśmiechnięty, emanował entuzjazmem i radością życia, chętnie spotykał się ze swoimi kolegami ze studiów.

Pan Profesor Jan Roman Starck pozostanie w naszej pamięci jako człowiek prawy, życzliwy dla ludzi, chętnie dzielący się swoją wiedzą i doświadczeniem naukowym z współpracownikami i studentami.

Opracowała Hanna Legutowska