Profesor Stanisław Moskal – znany uczony, ceniony nauczyciel akademicki, przyjaciel młodzieży i wybitny społecznik – pełnił funkcję Prezesa Zarządu Stowarzyszenia Wychowanków SGGW przez 23 lata (1977-2000), a poprzednio, przez cztery lata (1973-1976) był Wiceprezesem; łącznie więc Profesor Stanisław Moskal poświęcił Stowarzyszeniu ponad ćwierć wieku swego pracowitego żywota. W tym okresie, zwłaszcza w pierwszych latach swoich licznych kadencji przewodzenia Stowarzyszeniu, trzeba było niepospolitego hartu ducha i nieustępliwości w przezwyciężeniu okoliczności niesprzyjających naszym ideałom i celom organizacyjnym. Ale walka o słuszne sprawy leżała przecież zawsze w Jego charakterze – przedwojennego harcerza, żołnierza Batalionów Chłopskich w czasie II wojny światowej.

Profesor ST. Moskal przewodził w walce o ustanowienie kamienia ku czi Ks. Stanisława Staszica (który to kamień skazano obecnie na poniewierkę), o przywrócenie historycznej nazwy naszej Uczelni, o prawo do samostanowienia Zarządu, o dbałość o tablice pamiątkowe i miejsca pamięci oraz inne pamiątki historyczne – a więc podejmował wszelkie działania, w których słuszność i konieczność realizacji nasz Prezes wierzył z niezachwianą pewnością i poświęceniem, nie licząc swego czasu i trudów. Toteż, z chwilą ustąpienia – ze względów zdrowotnych – ze stanowiska Prezesa, w pełni zasłużył na godność Prezesa Honorowego, nadaną Mu przez Walne Zebranie Członków Stowarzyszenia.

Prezes Stanisław Moskal, w ostatnim czasie, pomiędzy kolejnymi wizytami u lekarzy i pobytami w szpitalu, zawsze znajdował czas dla naszego Stowarzyszenia, służąc mu swoją wiedzą historyczną i doświadczeniem w sprawach organizacyjnych.

Dobiegło kresu pracowite życie Profesora Stanisława Moskala, pozostaje po Nim wdzięczna pamięć wśród Wychowanków SGGW, którym będzie ona towarzyszyła aż po kres ich własnych ziemskich dni.
Uczcijmy – proszę – pamięć po wielkim Prezesie chwilą milczenia i zadumy.

Cześć Jego pamięci!

Prof. dr hab. inż. Witold Dzbeński

Warszawa, 3 października 2008 r.

(Pożegnanie Profesora w trakcie żałobnego posiedzenia Zarządu Stowarzyszenia)